MAŁE BUCIKI
Kantata sceniczna w czterech częściach
z prologiem i epilogiem
PRAPREMIERA: czerwiec 1994r.
Bożnica Poppera, w ramach IV-tego Festiwalu Kultury Żydowskiej
Lena Allen-Shore – poetka, pisarka, kompozytorka – urodziła się jako Teresa Herzig w rodzinie żydowskiego prawnika w Polsce (Kraków). Ona, jej rodzice i brat przeżyli okupację hitlerowską dzięki pomocy Polaków. Po wojnie Teresa staje się Leną – świadkiem tamtych dni. Wyjeżdża do Francji, Kanady i Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymuje tytuł doktora filozofii Uniwersytetu Dorpsie w Filadelfii. Obecnie Kieruje własnym Center of the Advancement of Human Potential (Centrum Rozwijania Ludzkich Możliwości) w Filadelfii, gdzie w ramach kształcenia nauczycieli wykłada filozofię i sztukę.
W swoich opowiadaniach, wierszach i pieśniach, wydanych w wielu językach na obydwu kontynentach, opisuje ludzi, którzy ocalili swoje człowieczeństwo w najbardziej nieludzkich warunkach. „Ich dziedzictwo to umiłowanie życia” – mówi pisarka.
Kantata „Małe buciki” (The Little Shoes) jest wyrazem walki o przetrwanie. Autorka zobaczyła buciki po raz pierwszy w papaździerniku 1945 roku w muzeum powstałym na miejscu wyzwolonego w styczniu 1945 roku obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu.Zobaczyła stosy zniszczonych butów, które niegdyś należały do ofiar obozu (te mniej zniszczone wysyłano do Niemiec). Buty miały nalepki z całej Europy. Ten obraz towarzyszy Lenie po dzień dzisiejszy. I tym ludziom właśnie poświęciła swoją kantatę – pieśń nadziei i miłości.
Prapremierowa prezentacja „Małych bucików” odbyła się w 1985 roku w Episkopalnym Kościele Zbawiciela w Filadelfii (Episcopalian Church of the Savoir) w wykonaniu samej autorki w ramach Międzynarodowej Konferencji Naukowców Różnych wyznań. Premierowe wykonanie w pełnej obsadzie miało miejsce w Synagodze Haar-Zion w Filadelfii.
Polska prapremiera „Małych bucików” – kantaty scenicznej w czterech częściach z prologiem i epilogiem – odbyła się w ramach IV-tego Festiwalu Kultury Żydowskiej – Kraków ’94 w Bożnicy Poppera
na Kazimierzu w Krakowie.
Spektakl dedykujemy wszystkim dzieciom doświadczającym okrucieństwa wojen.
Jadwiga Leśniak-Jankowska
Opracowanie tekstu, inscenizacja,reżyseria, choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska
Libretto, muzyka: Lena Allen-Shore
Aranżacja, muzyka: Józef Rychlik
Kostiumy: Grażyna Żubrowska
Dziewczyna z walizką: Marta Bizoń
Dziewczyna z chustą: Ewa Kaim
Kobieta: Jadwiga Leśniak-Jankowska
Głos: Wacław Jankowski
Skrzypce: Marta Rychlik
Wiolonczela: Paweł Król
Akordeon: Janusz Pater
Bożnica Poppera w Krakowie
fot. Jan Zych
Synagoga Kupa w Krakowie
fot. Jan Zych
* * * * * * * *
Recenzje
Nie zawiódł również tym razem, jak zwykle zresztą, bo przyjechał do Wilna już po raz trzeci z rzędu, EL-JOT z Krakowa – z niezmiennie przeuroczą i piękną Marią Jadwigą Leśniak-Jankowską. […] Przywiózł tym razem kantatę sceniczną w czterech częściach z prologiem i epilogiem Małe buciki. Polska prapremiera Małych bucików odbyła się w ramach IV Festiwalu Kultury Żydowskiej Kraków 1994 w Bożnicy Poppera na Kazimierzu w Krakowie. Teraz w ramach Wileńskich Spotkań na dużej scenie Wileńskiego Rosyjskiego Teatru Dramatycznego została entuzjastycznie przez wileńskiego polskiego widza przyjęta. Świetnie zestrojone głosy, znakomita aranżacja muzyczna.
Alwida Rolska
Kurier Wileński
21 listopada 1995r.
* * * * * * * *
II Wileńskie Spotkania Scen Polskich
„Nie chodziliśmy do teatru w ślepo. Przecież z góry wiadomo, w jakim stylu wystąpi EL-JOT.
To zapewne najbardziej wysublimowany i wyrafinowany estetycznie zespół teatralny Rzeczypospolitej gustujący w dobrym tonie muzyki, kostiumu, plastyki.
Kantata „Małe buciki” jest bodaj pierwszym odstępstwem od tekstów biblijnych i sakralnych, mimo
to pozostaje ściśle powiązana z ich przesłaniem. Odtwórcy nie poszli na łatwiznę wyraźnej melodycznej i tanecznej „izraelizacji” utworu.
Opoką EL-JOT-u jest Jadwiga Leśniak-Jankowska, znana z tego, że nie dopuszcza na scenie zbędnego gestu ani nawet spojrzenia. Piękno tego, co robi w swoim autorskim teatrze z finezyjną ulotnością improwizacji, opiera się na absolutnej logice precyzyjnie obliczonej misteryjnej scenicznej konstrukcji.”
Krystyna Marczyk
Magazyn Wileński
Nr 23-24
1-21 grudnia 1995r.
* * * * * * * *