Archiwum Małe buciki

MAŁE BUCIKI

Kantata sceniczna w czterech cz궜ciach
z prologiem i epilogiem

PRAPREMIERA: czerwiec 1994r.
Bożnica Poppera, w ramach IV-tego Festiwalu Kultury Żydowskiej

Lena Allen-Shore – poetka, pisarka, kompozytorka – urodziła się jako Teresa Herzig w rodzinie żydowskiego prawnika w Polsce (Kraków). Ona, jej rodzice i brat przeżyli okupację hitlerowską dzięki pomocy Polaków. Po wojnie Teresa staje się Leną – œświadkiem tamtych dni. Wyjeżdża do Francji, Kanady i Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymuje tytuł doktora filozofii Uniwersytetu Dorpsie w Filadelfii. Obecnie Kieruje własnym Center of the Advancement of Human Potential (Centrum Rozwijania Ludzkich Możliwośœci) w Filadelfii, gdzie w ramach kształcenia nauczycieli wykłada filozofię i sztukę.

W swoich opowiadaniach, wierszach i pieśœniach, wydanych w wielu językach na obydwu kontynentach, opisuje ludzi, którzy ocalili swoje człowieczeństwo w najbardziej nieludzkich warunkach. „Ich dziedzictwo to umiłowanie życia” – mówi pisarka.

Kantata „Małe buciki” (The Little Shoes) jest wyrazem walki o przetrwanie. Autorka zobaczyła buciki po raz pierwszy w paŸpaździerniku 1945 roku w muzeum powstałym na miejscu wyzwolonego w styczniu 1945 roku obozu koncentracyjnego w Ośœwięcimiu.Zobaczyła stosy zniszczonych butów, które niegdyśœ należały do ofiar obozu (te mniej zniszczone wysyłano do Niemiec). Buty miały nalepki z całej Europy. Ten obraz towarzyszy Lenie po dzień dzisiejszy. I tym ludziom właśœnie pośœwięciła swoją kantatę – pieśœń nadziei i miłośœci.

Prapremierowa prezentacja „Małych bucików” odbyła się w 1985 roku w Episkopalnym Koœściele Zbawiciela w Filadelfii (Episcopalian Church of the Savoir) w wykonaniu samej autorki w ramach Międzynarodowej Konferencji Naukowców Różnych wyznań. Premierowe wykonanie w pełnej obsadzie miało miejsce w Synagodze Haar-Zion w Filadelfii.

Polska prapremiera „Małych bucików” – kantaty scenicznej w czterech czꜶciach z prologiem i epilogiem – odbyła się w ramach IV-tego Festiwalu Kultury Żydowskiej – Kraków ’94 w Bożnicy Poppera
na Kazimierzu w Krakowie.

Spektakl dedykujemy wszystkim dzieciom doœświadczającym okrucieństwa wojen.

Jadwiga Leśœniak-Jankowska

Opracowanie tekstu, inscenizacja,reżyseria, choreografia: Jadwiga Leśœniak-Jankowska
Libretto, muzyka: Lena Allen-Shore
Aranżacja, muzyka: Józef Rychlik
Kostiumy: Grażyna Żubrowska

Dziewczyna z walizką: Marta Bizoń
Dziewczyna z chustą: Ewa Kaim
Kobieta: Jadwiga Leśœniak-Jankowska
Głos: Wacław Jankowski

Skrzypce: Marta Rychlik
Wiolonczela: Paweł Król
Akordeon: Janusz Pater

Bożnica Poppera w Krakowie  

fot. Jan Zych

Synagoga Kupa w Krakowie

fot. Jan Zych

* * * * * * * *

Recenzje


Nie zawiódł również tym razem, jak zwykle zresztą, bo przyjechał do Wilna już po raz trzeci z rzędu, EL-JOT z Krakowa – z niezmiennie przeuroczą i piękną Marią Jadwigą Leśœniak-Jankowską. […] Przywiózł tym razem kantatę sceniczną w czterech czꜶciach z prologiem i epilogiem „Małe buciki. Polska prapremiera „Małych bucików ”odbyła się w ramach IV Festiwalu Kultury Żydowskiej – Kraków 1994 w Bożnicy Poppera na Kazimierzu w Krakowie. Teraz – w ramach Wileńskich Spotkań na dużej scenie Wileńskiego Rosyjskiego Teatru Dramatycznego została entuzjastycznie przez wileńskiego polskiego widza przyjęta. ŒŚwietnie zestrojone głosy, znakomita aranżacja muzyczna.

Alwida Rolska
Kurier Wileński
21 listopada 1995r.

* * * * * * * * 

II Wileńskie Spotkania Scen Polskich

„Nie chodziliśœmy do teatru w śœlepo. Przecież z góry wiadomo, w jakim stylu wystąpi EL-JOT.
To zapewne najbardziej wysublimowany i wyrafinowany estetycznie zespół teatralny Rzeczypospolitej gustujący w dobrym tonie muzyki, kostiumu, plastyki.
Kantata „Małe buciki” jest bodaj pierwszym odstępstwem od tekstów biblijnych i sakralnych, mimo
to pozostaje œściśœle powiązana z ich przesłaniem. Odtwórcy nie poszli na łatwiznę wyraźŸnej melodycznej i tanecznej „izraelizacji” utworu.
Opoką EL-JOT-u jest Jadwiga Leœśniak-–Jankowska, znana z tego, że nie dopuszcza na scenie zbędnego gestu ani nawet spojrzenia. Piękno tego, co robi w swoim autorskim teatrze z finezyjną ulotnoœścią improwizacji, opiera się na absolutnej logice precyzyjnie obliczonej misteryjnej scenicznej konstrukcji.”

Krystyna Marczyk
Magazyn Wileński
Nr 23-24
1-21 grudnia 1995r.

* * * * * * * *